Gisteren woonde ik het Filosofisch Café in Utrecht bij. De organisatoren nodigden psychiaters, psychologen en filosofen uit om na te denken over de vraag of het krijgen van een diagnose het zelfbeeld van iemand ten goede of ten slechte verandert. Hoe reageer je wanneer je te horen krijgt dat je hoge graad van onoplettendheid een vorm van ADHD is? Is dat een pak van je hart? Of werkt het net stigmatiserend? Veel hangt af van de reactie van je familie, vrienden, de bredere sociale omgeving. Dat er in onze samenleving nog steeds een taboe rust op psychische stoornissen, blijkt bijvoorbeeld uit het feit dat de melding van een psychische stoornis de kans op een job verkleint. Dit is op zich geen argument tegen het stellen van diagnoses dan wel voor het verspreiden van informatie over wat het betekent om een psychische stoornis te hebben. Wat mij betreft zouden werkgevers net zo goed kunnen menen dat het een (kandidaat-)werknemer tot aanbeveling strekt wanneer die laat zien dat hij zich w...
Some astonishment indeed will naturally arise from the greatness of the topic. Some melancholy from its obscurity. (David Hume, Dialogues, 1779)