Goede TV-series inspireren ons. Ze zetten ons aan om een beter mens te worden. Fernand Van Damme beschrijft hoe My Brilliant Friend (naar het boek van Elena Ferrante) hem motiveert om zijn vriendschappen beter te onderhouden. Dat is mooi. Mij zet de serie ertoe aan om de infiltratie van jaloezie in vriendschap, ook in mijn eigen leven, onder ogen te zien. Want behalve goede vrienden zijn Lila en Lenù ook concurrenten. Geregeld beschrijft Lenù de bijtende en soms ronduit gemene reacties van Lila op de onderwijskansen die Lenù krijgt, of bekent Lenù op haar beurt hoe jaloers zij is op haar hoogbegaafde knappe vriendin vol zelfvertrouwen. Wat het boek briljant toont, is hoe vervlochten jaloezie en liefde kunnen zijn. Meer nog, het is niet eens zo duidelijk of het ene wel zonder het andere kan. “We hate it when our friends become successful,” zingt Morrissey openhartig en provocerend tegelijk. Is dat iets om ons voor te schamen? Volgens filoso...
Some astonishment indeed will naturally arise from the greatness of the topic. Some melancholy from its obscurity. (David Hume, Dialogues, 1779)